During the program “Publishing as art practice” at Rijksakademie I presented books of people who made a book for themselves. Not to please an audience, but just a book about something they love themselves.
At a certain point someone from the audience asked me if I got supported during my graduation. I told them it was not the case. Instead I was discouraged in a mean way. Because I didn’t want to fit in their (Martin Parr/KABK photography) world, the only world they knew. I also talked very honestly about what is wrong with art education. While talking I didn’t know the former head of the photography department was in the audience. Afterwards she came to me and it felt really good she heard all my words.
In the end I think I was lucky to be not supported. This way it challenged me to listen to myself and be proud without justification of others.
The thylacine, extinct since 1936, is one of the largest known carnivorous marsupials, evolving about 4 million years ago. The Thylacine was one of the only modern remains of a prehistoric animal.
I love the simple fact that photography and film allow us to look at something (a combination of certain cells) that completely don’t exist in this world anymore.
Sneaked in the Hyatt hotel, Tokyo, June 2019
Gohan vs. Cell, full fight
I love looking back at things you loved during your youth and to think what you loved about it.
Making our first book, April 2019
A doctor who was consulted in an effort to help Dolly overcome her drinking problem suggested a scheme to Sloan: he was to start a diary in which he would include his fondest thoughts of her, with the expectation that she would surreptitiously read it and be freed of her disabling fear that Sloan would leave her. Spanning the period from 1906 to early 1913, the diary soon grew beyond its initial purpose, and its publication in 1965 supplied researchers with a detailed chronicle of Sloan’s activities and interests and a portrait of the pre-war art world.
His students respected him for his practical knowledge and integrity, but feared his caustic tongue; as a well-known painter who had nonetheless sold very few paintings, he advised his students, “I have nothing to teach you that will help you to make a living.” He disdained careerism among artists and urged his pupils to find joy in the creative process alone.
What is a seashell?
A seashell or sea shell, also known simply as a shell, is a hard, protective outer layer usually created by an animal that lives in the sea. The shell is part of the body of the animal. Empty seashells are often found washed up on beaches by beachcombers. The shells are empty because the animal has died and the soft parts have decomposed or been eaten by another animal.
A seashell is usually the exoskeleton of an invertebrate (an animal without a backbone), and is typically composed of calcium carbonate or chitin. Most shells that are found on beaches are the shells of marine mollusks, partly because these shells are usually made of calcium carbonate, and endure better than shells made of chitin.
Apart from mollusk shells, other shells that can be found on beaches are those of barnacles, horseshoe crabs and brachiopods. Marine annelid worms in the family Serpulidae create shells which are tubes made of calcium carbonate cemented onto other surfaces. The shells of sea urchins are called "tests", and the moulted shells of crabs and lobsters are exuviae. While most seashells are external, some cephalopods have internal shells.
Seashells have been used by humans for many different purposes throughout history and prehistory. However, seashells are not the only kind of shells; in various habitats, there are shells from freshwater animals such as freshwater mussels and freshwater snails, and shells of land snails.
Noch de zon, noch de dood, kunnen wij recht in de ogen kijken.
De doden voeden zich met oordelen, de levenden met liefde.
De belofte van onsterfelijkheid is voldoende om een religie op poten te zetten. Louter het bevel te doden is voldoende om driekwart van de mensheid uit te roeien. Wat willen de mensen? Leven of sterven? Ze willen leven en doden, en zolang ze dat willen, zullen ze genoegen moeten nemen met de verschillende beloften van onsterfelijkheid.
Hij hield van de wind en liet zich verbranden, hij wilde wel eens helemaal door de wind gedragen worden.
Hij is liever gestorven dan dood, zo belangrijk is wat dit betreft elke nuance.
Voor levende historici ben ik bang, als ze dood zijn, lees ik ze graag.
Zijn laatste wens: Hij wil nog eenmaal niezen.
Wij zijn ernstiger dan dieren, wat weten zij van de dood!
Het vermetelste van het leven is dat het de dood haat, en verachtelijk en wanhopig zijn de religies die die haat uitwissen.
Hoeveel mensen zullen het nog de moeite waard vinden om te leven zodra er niet meer gestorven wordt.
De etnologie, de bestudering van de 'eenvoudige' volken, is de weemoedigste wetenschap die er bestaat. Hoe nauwgezet en precies, hoe streng en met hoeveel inspanning hebben volken niet aan hun oude tradities vastgehouden, en toch zijn ze uitgestorven.
Sterven zou gemakkelijker zijn als er helemaal niets van je overbleef, geen herinneringen in iemand anders, geen naam, geen laatste wil, en geen lijk.
Men treurt om de doden. Hoeveel te meer zou men moeten treuren om hen die nog moeten sterven!
Ik heb het zo moeilijk, ik leef graag.
Mij dwingt niemand om in leven te blijven. Daarom houd ik zo van het leven. Het is waar, de lateren, bij wie de dood verboden zal zijn, zullen die ene zeer grote spanning niet meer kennen, en zij zullen ons benijden om iets wat wij met vreugde zouden hebben opgegeven.
Als de kippen de held in stukken pikken.
Ten opzichte van de dieren is iedereen een nazi.
Mijn haat jegens de dood veronderstelt dat ik mij voortdurend van hem bewust ben; ik begrijp niet hoe ik zo kan leven.
Voor sommigen is de dood een zee, voor anderen is hij zo hard als een rots.
Toen de beroemde journalist stierf, bevonden zich in zijn nalatenschap twaalf kisten met hoofdartikelen voor de komende tachtig jaar.
Als de zee vergiftigd was, en al het andere water ook, en als de mensen elke aanraking moesten vermijden omdat dat dodelijk zou zijn, dan, maar alleen dan zouden we ons werkelijk kunnen voorstellen wat het betekent om vandaag in deze wereld te leven.
Adam wurgt God, Eva kijkt toe.
Uit Elias Canetti's Boek tegen de Dood, 2014, Privé Domein.
Geschreven tussen 1942 en 1994, het jaar dat hij zelf stierf.
I lately see Instagram likes as price tags.
Everything you see on Instagram, is presented with a certain judgement attached to it.
You don’t only see the thing (photo / object / person depicted in the photograph) itself, but also what it’s “worth”, valued, for whatever reason, by others than yourself.
Why should we all time know what others think about something?
I think it makes it harder to observe something completely for yourself,
and value something completely for yourself.
Portret van Niovy Chiotakis met vleermuis, Charles Donker, 1963 - 1965
Een bijdrage aan de statistiek
Op elke honderd mensen
zijn er tweeënvijftig
die alles beter weten,
onzeker van elke stap –
bijna de hele rest,
bereid om te helpen,
als het niet te lang duurt
– wel negenenveertig,
de goedheid zelve,
omdat ze niet anders kunnen,
-vier, nou, misschien vijf,
in staat tot bewondering zonder afgunst
– achttien,
leven er in voortdurende angst
voor iemand of iets
– zevenenzeventig,
hebben er talent om gelukkig te zijn
– ruim twintig, hoogstens,
zijn als individu ongevaarlijk,
maar slaan los in de massa,
– in elk geval meer dan de helft,
zijn wreed,
als de omstandigheden hen dwingen,
– hoeveel kun je beter niet weten,
ook niet bij benadering,
verstandig als het te laat is
– niet veel meer
dan voor het te laat is,
willen er van het leven alleen dingen
– veertig
hoewel ik me hier liever vergis,
duiken, een en al pijn, in elkaar
zonder lantaarn in het donker
– drieëntachtig,
vroeg of laat,
verdienen er medelijden
– negenennegentig,
zijn sterfelijk
– honderd op de honderd.
Een getal dat vooralsnog niet verandert.
- Wislawa Szymborska